‘ Bergop een gat dichtrijden duurt op een tandem tweemaal zo lang’

17 september staat gemarkeerd in z’n agenda. Maar eigenlijk heeft Bart Boom de kalender niet nodig om te weten wat er dan te gebeuren staat: de start van de Paralympische Spelen in Athene. De wielrenner uit Enter is erbij, als piloot van de blinde Jan Mulder.

Hoe ziet je voorbereiding er voor Athene nou eigenlijk uit?
‘ Afgelopen week hebben we meegedaan aan een driedaagse wedstrijd voor tandemrijden in Madrid. Beiden gingen we er wat ziekjes naar toe, maar we dachten dat het lekkere Spaanse weer ons wel goed zou doen.’

En, is dat gelukt?
‘ Best wel. De eerste dag kwamen we op zes minuten achterstand binnen, de tweede dag was dat anderhalve minuut en de derde en laatste etappe wonnen we.’

Het gaat dus aardig, die samenwerking tussen jullie twee.
‘ Het valt mij in ieder geval honderd procent mee. In het begin moest ik even wennen, want tandemrijden is echt wel wat anders dan ‘gewoon’ fietsen. Bergop bijvoorbeeld een gat dichtrijden gaat niet zo snel. Daar doe je gewoon tweemaal zo lang over. En kost ook veel kracht.’

Je partner is Jan Mulder, ook wel bekend als Mr. Tandem. Heeft al goud behaald op de Paralympische Spelen van Barcelona, Atlanta en Sydney. Niet de minste.
‘Athene worden zijn laatste spelen en mijn eerste. Heel bijzonder.’

En je gaat voor een plak?
‘Dat zou wel heel mooi zijn. En als het aan mij ligt gaat dat ook gebeuren.’

Maar het is nog niet helemaal zeker op welk onderdeel jij de piloot wordt?‘Klopt. Of de achtervolging op de baan of de wegrace. Maar ik doe m’n best om voor beide gekozen te worden.’

Artikel uit Utrechts Nieuwsblad van 17-09-2004
Oranje bijna voltallig bij opening

ATHENE (ANP) - In Athene zijn vrijdagavond de twaalfde Paralympische Spelen geopend. Negentien dagen nadat de Griekse hoofdstad afscheid nam van de reguliere Spelen, strijden de komende elf dagen gehandicapte sporters om de hoogste sportieve eer.

(Foto -ANP)

In het Olympisch Stadion in Athene waren vrijdag 72.000 toeschouwers getuige van de openingsceremonie. Slechts vier atleten van de Nederlandse paralympische ploeg ontbraken bij de openingsceremonie van de Paralympische Spelen in Athene. In totaal traden 92 Nederlandse sporters en ongeveer veertig begeleiders om half negen Nederlandse tijd het Olympisch Stadion binnen.

Vlaggendrager was dressuurruiter Joop Stokkel. De ceremonie begon om half acht en was drie uur later afgelopen. De spelen voor gehandicapten duren tot en met 28 september. Ongeveer 4000 atleten uit 130 landen doen mee aan het evenement. De eerste wedstrijddag is zaterdag. Voor Oranje komen dan in actie de blinde tandemwielrenner Jan Mulder, het mannenrolstoelbasketbalteam, de tafeltennissers en de zeilers.

ATHENE | De Paralympische Spelen gingen gisteravond van start met de openingsceremonie in het uitverkochte Olympisch Stadion van Athene. Hoe beleefden blinde sporters dit visuele spektakel? Marion Nijhof volbracht in Griekenland haar tweede openingsceremonie. Vier jaar geleden was de blinde zwemster er al bij in Sydney, waar ze brons zou winnen op de 400 meter vrije slag. Ze wist dus wat ze kon verwachten.

Nijhof: "Het was zó mooi om hier het stadion binnen te lopen! Het gejuich van de mensen op de tribunes was oorverdovend."

Van wat ze niet kon zien, zoals de wave die steeds door het stadion ging en het vuurwerk, werd ze op de hoogte gehouden door haar teamgenoten. "Ze vertelden me steeds wat er gebeurde. Tijdens de show was er veel muziek en de speeches heb ik ook goed kunnen volgen. Het nadeel was dat we lang moesten wachten voordat we het stadion in mochten, maar dat kon ook niet anders met zoveel deelnemers."
In totaal 3837 atleten uit 136 landen presenteerden zich aan het publiek. Dressuurruiter Joop Stokkel droeg de vlag van Nederland dat 96 sporters heeft afgevaardigd. De Griekse ploeg trad onder luid gejuich als laatste voor het voetlicht. Ook de Iraakse ploeg bracht veel geestdrift teweeg op de tribunes. Na de intocht van alle landen opende de Griekse president Stephanopoulos de twaalfde Paralympische Spelen.

Wielrenner Jan Mulder ontbrak bij de opening. De drievoudig paralympisch kampioen rijdt vandaag met Pascal Schoots de kwalificatie voor de achtervolging op de baan. Tot Mulders vreugde. "Ik ben niet zo'n ceremoniemannetje, ik ben hier voor het fietsen. Alleen van Barcelona heb ik de opening meegemaakt. In Atlanta had ik een smoes verzonnen om niet te hoeven gaan en in Sydney ging ik niet, omdat ik de dag daarop al een wedstrijd had."
Mulder vindt dat hij als slechtziende te weinig meekrijgt van een grootschalig evenement als de opening. "Het is één van de redenen dat ik me eraan onttrek. Als het zo massaal is, voel je je beperking pas echt. Ik zie niet veel, maar op tv zie ik van dichtbij nog meer dan wanneer ik zelf in het stadion sta."

Bron: NRC 20-09-2004

Lam en blind

Wilfried de Jong

Hink, stap, au. Zweepslag.

Ik stond afgelopen zaterdag meteen stil op het voetbalveld en kon geen pas meer zetten. In de kuit zat een tennisbal aan vocht en bloed. Ben ik nu een gehandicapte, een invalide, een beperkte sporter of een aansteller? Vinkt u zelf maar even aan.

Een zweepslag is geen prettige blessure, maar peanuts vergeleken met andere pijn in het lichaam. De Spaanse wielrenner Joseba Beloki viel in 2003 tijdens een afdaling in de Tour de France, brak en scheurde zo'n beetje alles en heeft zijn oude niveau niet meer gehaald. Beloki zou deze zomer de zesde overwinning op rij van Lance Armstrong bevechten. Het heeft niet zo mogen zijn.

Van Beloki is de laatste tijd weinig vernomen. Tot hij plots verscheen op een krantenfoto op de kunstpagina, eind vorige week. Beloki lag in zijn roze Once-shirt voor dood op een witte verhoging in een museum. De kunstenaars hadden hem van was griezelig perfect nagemaakt, compleet met een van pijn vertrokken grimas op het smalle gezicht. Jammer dat het museum in Sydney staat, anders waren de Spanjaarden massaal op bedevaart gegaan. Op je knieën lopen is geen sport maar kan, zeker bij het nemen van een lange, stenen trap, behoorlijk zeer doen.

Het kunstwerk heeft als titel Down. Komt Beloki de shock te boven voor schijndood in een museumzaal te liggen, met de bezoekers zó dicht op zijn huid, dat ze het gemankeerde lijf bijna kunnen aanraken? Arme Beloki, speelbal in de harde kunstwereld.

Soms is pijn een zeer persoonlijke aangelegenheid, je wilt er geen toeschouwers bij.

Zij die `vielen' zijn de komende week bij elkaar om te sporten op de heilige grond van de Olympische Spelen. Klein of groot gebrek geen bezwaar. Zij weten, meer nog dan de versteende Beloki, wat pijn is, zeker als die van blijvende aard is. Maar de door malheur getroffen mens heeft soms onvermoede krachten; hij krabbelt op, met één been, met één arm, en gaat op zoek naar de grens, naar de finish.

De Nederlander Jan Mulder reed gisteren op de baan in Athene naar een medaille. De bijna blinde wielrenner won met zijn piloot Pascal Schoots zilver op de achtervolging. Een wielrenner en een piloot op een tandem: aarde en lucht op twee zadels. Mulder had ook in zijn eentje met een roodwitte stok, tikkend tegen de reling, in een slakkengang rond kunnen gaan. Maar dat is kennelijk té vernederend, dat kun je niet vertonen.

Mulder won in zijn discipline drie gouden en drie zilveren paralympische medailles. Hij nam gelukkig geen genoegen met het stoffige adagium `meedoen is belangrijker dan winnen'. Jan is inmiddels 48 jaar. Hij heeft besloten zijn carrière te eindigen. Als er iemand als wassenbeeld vereeuwigd had moeten worden, dan is het Jan Mulder uit Twello wel. Daarbij vergeleken is Beloki een mietje.

Afgelopen weekend was het stadion in Athene afgeladen met toeschouwers voor de openingsceremonie van de paralympics. Waren het trotse familieleden of betalende toeschouwers? Waarom kijken naar de strijd van de beperkte sporter? Is het zien van een onbeperkte sporter met opgepompte spieren in een te strak broekje al niet beklemmend genoeg?

Ik ben er nog niet uit. Ik vind het razendknap wat `de hinkende mens' de komende dagen laat zien, maar in mijn hoofd wil het geen topsport worden. Ben ik nu een reactionaire sportliefhebber, een zeurende romanticus, een aanhanger van het sterke ras, een klootzak zonder gevoel? Enfin, vinkt u zelf maar weer even aan.

Topsport of niet, in ieder geval neemt de lamme diep de pet af voor de prestatie van de blinde en zal verder niet meer zeuren over de zweepslag in zijn kuit.

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Bron: Telegraaf 26-9-2004

Paralympiërs vinden elkaar ook in de liefde In VUUR en VLAM door MARJOLEIN VAN DER GAAG ATHENE – De Nederlandse gehandicapte topsporters zijn in de ban van Eros. De paralympische vlam heeft bij veel deelnemers het liefdesvuur aangewakkerd. Gezamenlijke trainingen en de hartstocht voor de sport zorgt voor een intense band tussen de paralympiërs. De vonk springt dan ook regelmatig over. De handicaps vormen geen enkel probleem voor een relatie. „Wij hebben een heerlijk leven”, zegt oud-paralympisch zwemster Gerda Stokkel-Lampers, getrouwd met de invalide dressuurruiter Joop Stokkel. De beide 37-jarige echtelieden zijn een lichtend voorbeeld voor gehandicapte Nederlanders. Samen met hun twee jonge kinderen Pim (7) en Romy (6) staan de inwoners van Aalsmeerderbrug middenin het leven. Gerda, goed voor paralympisch zilver en brons, leerde Joop in 1989 kennen. Stokkel, veelvoudig medaillewinnaar en tegenwoordig actief in de paardensport, was toen nog zwemmer bij het Nederlands paralympisch team. „Wij zagen elkaar voor het eerst bij de trainingen van de zwemselectie in Veenendaal”, vertelt Gerda. De vonk sloeg echter pas over bij een interland in Zweden. „In de bus ernaartoe hebben we zo gezellig zitten kletsen. Het klikte ontzettend goed. Toen vond ik hem wel heel erg leuk.” Tortelduifjes Op 6-6-1996 stapten de tortelduifjes met elkaar in het huwelijksbootje. De huwelijksreis ging, zoals te verwachten viel, naar de Paralympische Spelen in Atlanta. „We sliepen niet eens bij elkaar”, lacht Gerda achteraf. „Omdat we allebei zo druk waren hebben we elkaar daar misschien drie keer een half uur gezien. Romantisch hè?” Hun lichamelijke beperkingen zijn voor beide sportfanaten gaan probleem. „Het gaat er vooral om dat je jezelf accepteert zoals je bent. Dan zit je goed in je vel en dat straal je ook uit”, meent Gerda. ’ Door sport kun je zo goed laten zien dat handicap geen probleem is’ De oudzwemster zit in een rolstoel nadat ze als 9-jarig meisje tijdens gymnastiek viel en met haar hoofd een radiator raakte. „Waarschijnlijk heeft dat een inwendige bloeding veroorzaakt en is er vervolgens een bloedprop vast komen te zitten, waardoor ik een incomplete dwarslaesie heb opgelopen”, vertelt de vrolijke moeder, die tegenwoordig zwemtraining aan mensen met een lichamelijke handicap geeft. Gerda is ervan overtuigd dat ze destijds vooral vanwege haar leeftijd haar leven weer gemakkelijk kon oppakken. „Ik was nog zo jong, dat heeft veel gescheeld. Als ik toen twintig was geweest, had ik het waarschijnlijk een stuk moeilijker gevonden.” Voor haar man Joop geldt hetzelfde. Hij was pas zeven jaar oud toen hij door een gigantische stroomstoot werd getroffen nadat hij over het hek van de elektriciteitscentrale was geklommen. Maar met slechts één arm en één been doet de vlaggendrager van de Nederlandse equipe vriend en vijand verbaasd staan. Ook zijn collega-paardrijdster Sjerstin de Vries-Vermeulen heeft het paralympische liefdessprookje mogen meemaken. De 32-jarige amazone, die vanaf haar geboorte haar rechterhand mist, is sinds drie jaar gelukkig met oud-paralympisch voetballer Jaap de Vries (38). Het tweetal ontmoette elkaar kort voor de Spelen in Sydney. „De week voordat het sportersdorp werd geopend, zaten we met een groep in een hotel. Je zit dan bovenop elkaars lip. Daar heb ik Jaap goed leren kennen”, vertelt Sjerstin. Van liefde op het eerste gezicht was geen sprake, maar na afloop van de Paralympics besloten de twee sporters nog een paar keer samen uit te gaan. Twee soulmates bleken elkaar te hebben gevonden en een klein jaar na de Spelen ontstond een liefdesrelatie. „Jaap is ontzettend lief voor me. Hij staat altijd voor me klaar en ook al heeft hij helemaal geen verstand van paarden, hij doet alles om me te helpen”, lacht de amazone, die haar eigen manege heeft waar ze les geeft. Ook de gedrevenheid van Jaap spreekt haar erg aan. „Sport en dan vooral voetbal is heel belangrijk voor hem. Daar heeft hij alles voor over. Wellicht dat het daarom ook zo goed klikt tussen ons. Wij weten dat het vele trainen er nu eenmaal bij hoort en we hebben begrip voor elkaar.” Jaap, die met het Nederlands paralympisch voetbalteam drie keer goud haalde en inmiddels voetbaltrainercoach is, denkt er hetzelfde over. „Sjerstin is ook erg geïnteresseerd in mij en mijn sport. Dat is natuurlijk wel prettig. Bovendien hebben we hetzelfde karakter: we willen allebei winnen en hebben daar wat voor over.” De liefde tussen de voetballer, die bij zijn geboorte waarschijnlijk zuurstoftekort heeft gehad, en de amazone werd anderhalf jaar geleden bekroond met de geboorte van hun tweeling Jennifer en Dave. In juni van dit jaar gaven Jaap en Sjerstin elkaar hun jawoord. Paard en wagen konden op het huwelijk natuurlijk niet ontbreken en de bruiloft werd groots gevierd met een feest in de manege.	FOTO’S: JAN STAPPENBELD Basketbalster Evelyn van Leeuwen (rechts) in actie. „Ze barst van het doorzettingsvermogen”, zegt haar man Jeroen.
	•Gerda en Joop Stokkel met hun kinderen Pim en Romy. „We hebben een heerlijk leven.”
	Jaap en Sjerstin de Vries met hun tweeling Jennifer en Dave. „Van onze lichamelijke beperkingen merken we weinig.”
	•Gespannen volgt Jeroen Straathof de verrichtingen van zijn vrouw Evelyn
	Volgens Jaap wordt hun relatie absoluut niet beïnvloed door hun handicaps. „We kunnen ons uitstekend redden. Ik heb mijn eigen bedrijfje. We zijn wie we zijn. Van onze beperking merken we zelf weinig.” ’ We willen allebei winnen en daar hebben we wat voor over’ Dat lijkt voor bijna alle deelnemers aan de Paralympische Spelen te gelden. Zij bewegen zich vrijelijk in Athene en ook in de liefde leggen zij zichzelf geen beperkingen op. Dat geldt ook voor rolstoelbasketbalster Evelyn van Leeuwen (32). Samen met wielrenner en oud-schaatser Jeroen Straathof vormt zij een paralympisch liefdespaar. Jeroen was vier jaar geleden in Sydney de piloot van de blinde tandemwielrenner Jan Mulder. Op de vier kilometer achtervolging op de baan reed het tweetal toen naar goud. Vorige week behaalde Mulder op deze afstand opnieuw een medaille: zilver samen met Pascal Schoots. Samen opgegroeid Jeroen, die dit jaar meedeed aan de Olympische Spelen, en Evelyn hadden echter allang voor de Paralympics een relatie. „We kennen elkaar van jongs af aan. We zijn samen opgegroeid en schaatsten allebei”, vertelt de wielrenner op de tribune in Athene, terwijl hij zijn basketballende vriendin gadeslaat. De twee sportliefhebbers kregen echter pas een relatie twee jaar nadat Evelyn in een rolstoel was beland als gevolg na een ernstige val op de schaatsbaan. Jeroen Straathof is overduidelijk trots op zijn vriendin, die als alles volgens plan verloopt over drie jaar huisarts zal zijn. „Het is erg knap wat ze allemaal doet. Ze barst van het doorzettingsvermogen.” Het zijn inmiddels de derde Paralympics waar hij Evelyn en haar basketbalteam aanmoedigt. Op het paralympische evenement in Atlanta leerde hij wielrenner Jan Mulder kennen, met wie hij vier jaar later op de fiets stapte. „Het klikte tussen Jan en mij. Zo is het gekomen dat ik in Sydney aan de Paralympics meedeed als zijn piloot.” Straathof vindt de Spelen voor lichamelijk gehandicapten een geweldig evenement. „Dit is echt topsport. Het is ongelooflijk wat ze kunnen en in sommige sporten zijn de verschillen met de olympische sporters zelfs maar minimaal.” Joop en Gerda Stokkel en Sjerstin en Jaap de Vries delen die mening. Zij vinden dan ook dat de Paralympics zoveel mogelijk aandacht moeten krijgen. „Door sport kun je zo goed laten zien dat een handicap geen probleem is”, vindt Joop Stokkel. „Voor mensen die een lichamelijke beperking hebben en daar nog niet goed mee kunnen omgaan, is het heel belangrijk om te laten zien wat ze nog kunnen bereiken. Ook in de liefde is die eigenwaarde belangrijk.” De deelnemers aan de Paralympics hebben hun handicap allang geaccepteerd. Onder de Griekse septemberzon hebben zij momenteel een prachtige tijd. Wellicht slaat Eros deze dagen in het paralympisch dorp in Athene opnieuw toe.