Artikel uit De Stentor van 07-04-2005

Jan Mulder gaat op zoek naar nieuwe doelen

door RIA WILLEMSE

7 APRIL 2005 - TWELLO - Doelgericht. Dat is kortweg de omschrijving van het leven van Jan Mulder (48). De visueel gehandicapte wielrenner leeft niet zomaar van dag tot dag. Nooit gedaan. Altijd een doel voor ogen. De laatste twintig jaar een sportief doel. Op het goede moment loeihard fietsen op de tandem. Maar nu de paralympische atleet zijn topsportcarrière officieel vaarwel heeft gezegd, is hij op zoek naar een nieuw mikpunt.

Jan Mulder herinnert zich nog levendig de laatste nieuwjaarsborrel bij de buren. ‘Heb je last van je rug?’, werd hem gevraagd. ‘Je stapt altijd zo moeilijk van je fiets.’ Mulder moest over het antwoord nadenken. Het was hem zelf nog nooit zo opgevallen. ‘Ik ben inmiddels zo vergroeid met mijn fiets. Het is voor mij vanzelfsprekend zo af te stappen. Maar blijkbaar zag het er moeizaam uit.’

Het begon te malen in zijn kop. Het kostte inderdaad soms moeite zijn been soepel over zijn rijwiel te gooien na weer een slopende training. Plots hoorde hij ook de woorden van de arts bij de sportkeuring terug. ‘Of het wel verstandig was zijn lichaam nog zo te pijnigen.’

‘Je realiseert je ineens dat je 48 jaar bent, en dat het misschien tijd wordt om te stoppen’, verklaart Jan Mulder, die twintig jaar geleden door de erfelijke oogaandoening LOA zijn gezichtsvermogen verloor. ‘Maar het heeft wel een poosje geduurd voordat ik zover was.’

Tijdens de Paralympische Spelen van Athene ging het nog zeer voorspoedig met de Twellonaar. Althans, zo leek het. Samen met zijn ‘bijrijder’ Pascal Schoots pakte Mulder zilver. ‘Precies op het goede moment was ik fit’, herinnert Mulder zich. ‘In de aanloop naar de Spelen ging het allemaal niet zo geweldig.’

Mulder kampte met allerlei fysieke ongemakken. Zijn lichaam protesteerde. Wat tussen de oren zat, wilde niet meer zo vanzelfsprekend naar de benen. En voor Mulder was er nog een markant moment. Fietspartner Schoots zette na Athene een punt achter zijn loopbaan. ‘Je realiseert je dat je op je 48e weer een nieuwe relatie moet aangaan. Da’s best lastig.’

Vorige week hakte Mulder de knoop door. Einde wielercarrière. Na zeven jaar bij de amateurs en twintig jaar op de tandem. Een week met griep in bed tijdens een sportief verblijf in Afrika bracht hem het inzicht. Stoppen. Makkelijk gezegd. Moeilijk voor een man die opleeft van alle belangstelling voor zijn prestaties. Die steeds alles opzij zette voor het sportieve doel. ‘Nee, ik zal niet op de bank blijven zitten hoor. Ik móet gewoon een doel hebben. Misschien een soort van biografie maken, dat is een idee op lange termijn.’ Verder heeft Mulder op korte termijn nog genoeg te doen. Zoals sportstimulering in revalidatiecentra en opleidingsinstituten voor mensen met een visuele beperking. En zelf blijft-ie ook fietsen. Het doel? In 2006 of 2007 de Tour d’Afrique, een fietstocht van Cairo naar Kaapstad over 11.750km in 120 dagen....